Achtjes lopen

-30 mei 2015 – Thuis kan ik geen achtjes lopen en ook niet buiten. Want bij ons in de straat hebben ze geeneens achtjes. In het tehuis wel. Daar mogen we altijd de hele dag in ons nakie achtjes lopen. Daar wel. Het gaat steeds beter met de economie zeggen ze.

In het tehuis gaat de economie wat minder, geloof ik. Dat komt waarschijnlijk omdat de directrice weg is. Ze vroeg om wat meer geld voor haarzelf en toen zei de minister president – Rutte heet hij, is het niet – : ‘Toedeledokie ga jij maar naar Londen.’ Nou, en daar zit ze dus tegenwoordig. Sinds zij weg is zijn de achtjes op het terrein een stuk kleiner geworden. Waar er eerst twee lagen, liggen er nu vijf en er zijn ook lang zo veel struikjes niet en het glazen dak is ook wegbezuinigd. Da’s best koud hoor, in de winter. Maar gelukkig gaat de economie weer goed in Nederland. Alleen wat ik wel erg vind, is dat mijn vriendinnetje niet meer samen met mij achtjes mag lopen. Ze is overgeplaatst naar het vijfde achtje, zomaar van de ene dag op de andere, terwijl ik al nog maar op het eerste achtje loop. En van het ene naar het andere achtje overstappen laat je liever uit je hoofd, want dan krijg je straf en moet je net zolang in je bed liggen totdat je een vieze, dunne, gore, drabbige, stinkende kleefbah in je luier gedaan hebt. Dat komt trouwens ook weleens voor als je geen straf hebt, omdat de verpleegsters geen tijd hebben, zeggen ze. En zelf even naar het toilet gaan kan niet omdat je met riemen aan het bed vastzit. Dat is om te voorkomen dat je stiekem naar buiten glipt om achtjes te gaan lopen. Plassen doe je of tijdens het achtjeslopen buiten of in je luier, da’s heel normaal. Iedereen doet dat hier. Daar zijn de ondersteken niet voor zeggen de verpleegsters.

Zal ik jullie een geheimpje verklappen. De hoofdverpleegster, die mij na het achtjeslopen altijd schoonspuit, heeft mij verteld dat ik na 10 nachtjes slapen geruimd word. Ik ben zo blij. Dat betekent dat ik dan voor altijd uit het tehuis weg mag. Dat weet ik omdat ik de anderen die geruimd zijn hier nooit meer heb teruggezien. Ja, ik ben wel oud maar niet gek. O, ik ben toch zó blij.

Mijn vrouw komt mij vast ophalen. En ik weet zeker dat ze een verrassing voor me heeft en door de tuinman een achtje in de tuin heeft laten aanleggen. Dan loopt ze met me mee en zijn we voor altijd samen. Ik mis haar zo.

Fascistoïde Körperkultur

Laatst stuitte ik op een berichtje van een gezondheidsgoeroe. Het berichtje ging ongeveer als volgt: Ben 50 kilometer wezen fietsen met Janneke (jong) en met Karel (82) – de namen heb ik gewijzigd om herkenning te voorkomen. Ze vermeldde ook nog dat Karel 15 km gelopen had en zijn vrouw de vorige dag maar liefst 30 km. Ook liet zij weten dat Karel op zijn 70^ste nog met volle bepakking de bergen in trok. Nu wil ik niets afdoen aan het feit dat we hier blijkbaar te maken hebben met zeer gezonde en nog vitale ouderen.

Echter wanneer je wat verder scrollt op de pagina, blijkt deze goeroe een voorkeur te hebben voor dit soort berichtjes. “Weer fietsrondje gemaakt”, “frisse lucht, strakke benen, anti-depressivum en ???”. Op zich geweldig natuurlijk, maar iets bevalt mij niet  aan de superieure klank van “het gezond en sportief zijn” waarmee ze eigenlijk “het ongezond zijn” verwerpt. En waarom stoort mij dat nou zo? Is het omdat ik zelf polio gehad heb, en niet kan uitstaan dat anderen wel, en dan nog op hoge leeftijd ook, hele afstanden te voet afleggen…? Of is het omdat ik geen “strakke benen” heb? Nee, dat is het allemaal niet. Lichtbeelden van het nazi-Duitsland borrelen in mij op, waar die overdreven bodycultus en het presteren op sportgebied ook zo nadrukkelijk werd gepropageerd. Je moest rein van lijf en leden en dus een Übermensch zijn. Diezelfde fascistoïde attitude tref ik bij deze gezondheidsgoeroe aan.

Zij gaat schijnbaar geheel voorbij aan mensen die een ziekte of een handicap hebben en niet bepakt en bezakt berg op en berg af kunnen rennen. Zij verheft gezondheid tot een cultus en roept van de daken hoe geweldig je bent als je gezond bent, alsof het een prestatie van formaat is. Het is een beetje alsof het “ongezond zijn” afkeurenswaardig is. Of het meisje dat in een rolstoel terechtgekomen is door dronken jongelui die haar aanreden, eigenlijk niet meetelt en geen volwaardig medeburger is, een Untermensch dus.

Gezond zijn is geen prestatie, maar een groot voorrecht. Er prat op gaan dat je je fietsrondje weer hebt afgelegd en dat je zo veel kilometers gelopen hebt, is mooi, maar als je gezond bent doodnormaal. Het zou pas een prestatie van formaat zijn als het meisje waar ik het over had al één meter lopend aflegt.

Waar de fascistoïde denkbeelden toe kunnen leiden staat ons nog helder voor de geest. Naast de 6 miljoen Joden, werden immers ook mensen met een geestelijke beperking en mensen met een lichamelijke handicap in de gaskamers geruimd, als waren zij ziek vee tijdens de MKZ-crisis.

Alleen al “het gezond zijn” zo benadrukken noopt tot het veronachtzamen van hen die wat minder gezond zijn. Dat fascistoïde streven naar een perfecte geest in een gezond lichaam leidt ertoe dat we mensen die wat minder gezond zijn als een last gaan ervaren. En dat leidt weer tot bezuinigingen in de zorg. Dan begeven wij ons op een hellend vlak en duurt het niet lang meer of wij zijn een natie waar het Fascisme de boventoon voert.

I rest my case.